HET GRIJZE BOERDERIJTJE AAN DE BROEKSTRAAT

In de Broekstraat stond op nummer 115 een bijna mythisch huisje. Menigeen kent het grijze boerderijtje en zal wel eens gedacht hebben: Hoe oud is het huis? Wie wonen er toch?  Waarom stond het huis zo lang te koop? Waarom stond het in een gat? En wat wordt er nu gebouwd, wie komen er te wonen?

Al onderzoekend blijkt dat het boerderijtje in het jaar 1832 voor het eerst in de  kadastrale overzichten zichtbaar is.  [foto: 2 Topische kaart]

Oorspronkelijk was de inwonende familie –zoals destijds zoveel andere gezinnen- zelfvoorzienend. Met een varken, een koe, wat kippen en een moestuin kon het gezin rondkomen. Deze familie bijna tot het jaar 2020.

Keuken

Na het overlijden van oma (’64) en opa (’76) overleed ook vader (2005). Moeder en dochter woonden nog jaren samen in het boerderijtje. Toen ook moeder in 2017 overleed heeft Wilma besloten om het huis te verkopen en op een andere plek te gaan wonen.

Uit verhalen van oud-Neerbosschenaren komt naar voren dat de familie van oudsher nauwelijks contact had met de andere bewoners uit Neerbosch. Het was een klein gezin dat niet alleen zelfvoorzienend maar ook sterk op zichzelf georiënteerd was.

Poepdoos

Het was dan ook voor de Gemeente Nijmegen bij de ontwikkeling van Lindenholt nauwelijks mogelijk om in contact met hen te komen. Wellicht was dat een belangrijke reden dat het huis -met bewoners-  tot februari 2020 gewoon kon blijven staan.  Daar waar in Neerbosch-Lindenholt slechts enkele woningen bleven staan, bleef deze boerderij staan. Ook de tuin werd –in tegenstelling tot de rest van Lindenholt- niet met klei opgehoogd en zo bleef dit huis verdiept liggen.

 

Keuken

Houtkachel

Wel een Gemeentelijk    monument

Het huis heeft in 2007 de gemeentelijke monumentenstatus gekregen. Aanvankelijk hechtte Gemeente Nijmegen er aan om het huis te restaureren.

De belangrijkste argumenten: het is een hallehuisboerderij, enkel steens! Het heeft een afgewolfd zadeldak, gedekt met gesmoorde muldenpannen.  Het huis bevat nog waardevolle interieur-elementen. De boerderij heeft zowel exterieur als interieur architectuur- en cultuurhistorische waarde en kan worden gezien als beeld van het oude agrarische verleden in de regio.

Het rapport over monumentale status
(met veel foto’s)

Verkoop-voorwaarden

De verkoop van het huis wilde aanvankelijk niet vlotten. Gemeente Nijmegen wilde in eerste instantie dat de boerderij gerestaureerd zou worden, maar uiteindelijk bleek de woning  hiervoor in een te slechte staat.

Oude stenen voor de muren

Estriken uit de oude woning

Vanaf dat moment heeft het Monumenten Advies Bureau  uit Nijmegen een cruciale rol gespeeld.  Het bureau heeft in een rapport de monumentale waarde en de bouwkundige staat verwoord en geadviseerd hoe nu verder. Dat heeft een grote rol gespeeld bij het uiteindelijke plan met betrekking tot herbouw en uitbreiding. Het rapport is terug te vinden op de site “Lindenholt maakt Geschiedenis”

Uiteindelijk hebben de toekomstige bewoners, Tamara en Michel de vergunning voor herbouw verkregen. De nieuwe bewoners mochten het boerderijtje “demonteren” zolang ze ook garandeerden dat het huis zo veel mogelijk in oorspronkelijke staat werd teruggebouwd met oorspronkelijke materialen die nog herbruikbaar waren. Van belang waren hierbij de nokhoogte, de goothoogte, het halletje, voorkamer en schuiframen.

Omdat aan de buitenzijde de oorspronkelijke stenen niet konden worden hergebruikt, zijn er al gebruikte stenen uit 1800 aangekocht. Deze stenen zijn door de gemeente goedgekeurd voor hergebruik in de boerderij. Er komt in de toekomst geen grijze cement meer tegenaan.

Schuurwoning

Daarbij moest het tweede, aangebouwde deel vooral modern en contrasterend zijn ten opzichte van het monumentale huis en daarom is gekozen voor een “schuurwoning” met een brede gang als verbinding naar het oorspronkelijke huis. De schuurwoning  moest wel ondergeschikt zijn, m.a.w. de nokhoogte van de aanbouw moest onder die van het boerderijtje blijven want het boerderijtje moet het hoofdgebouw blijven.

De toekomstige bewoners –Michel en Tamara- zijn er ook op gebrand om de omgeving van het huis terug te brengen in de oude staat, met fruitbomen, een moestuin en een fraaie tuin.

Zij kijken er naar uit om straks een nieuw begin te kunnen maken in deze wijk en in dit huis – een nieuw begin voor ons maar ook voor het boerderijtje, aan één kant geworteld in het verleden maar nu weer goed voorbereid op de toekomst. Op naar de volgende 200 jaar!

 

 

 

Auteur: Wim Zegers en Tamara Verhoeven

 

 

Translate »